भाकित!
ना भेटतात चेहरे भावणारे आता!
ना उरले जगी देव पावणारे आता!
थोडासा काय पाय वाकडा पड्ला,
टपलेत हिंस्र पशु चावणारे आता!
गोंगाट माथेफिरूंचा वाढला येथे,
स्तब्ध झाले पाय नाचणारे आता!
ढळला समतोल या वसुंधरेचा,
उभे संकट हे घोंगावणारे आता!
प्रल्हाद दुधाळ.
मानवी जीवन एक आनंद यात्रा, कडू गोड अनुभवांनी श्रीमंत झालेली.या यात्रेमधले किस्से,कहाण्या,मनातले विचार,चिंतन! काही अनुभवलेलं,काही कुठे कुठे ऎकलेलं,भावलं तसच लिहिलेलं! साहित्य़ाच्या परीभाषेत कदाचित कवडी मोलाचं!
No comments:
Post a Comment