विसर.
पाने इतिहासाची पुन्हा पुन्हा चाळू नको!
नयनातले अश्रू फुका,असे ढाळू नको!
घातली शपथ ओली,सुटली म्हण आता,
विसर दिली वचने,आता ती पाळू नको!
नकळत कधी जर ती आठवण आली,
जीव कुणासाठी उगा,असा हा जाळू नको!
कुणासाठी येथे कधी,हा थांबला न काळ,
जग मस्तीमधे एक क्षणही टाळू नको!
फेकुन दे शिळी, जुनी मुठीमधली फुले,
गजरा कुंतलावरी आता, त्याचा माळू नको!
प्रल्हाद दुधाळ.
मानवी जीवन एक आनंद यात्रा, कडू गोड अनुभवांनी श्रीमंत झालेली.या यात्रेमधले किस्से,कहाण्या,मनातले विचार,चिंतन! काही अनुभवलेलं,काही कुठे कुठे ऎकलेलं,भावलं तसच लिहिलेलं! साहित्य़ाच्या परीभाषेत कदाचित कवडी मोलाचं!
No comments:
Post a Comment