एका फोटोचा किस्सा ....
आज सकाळी सकाळी मोबाईलवर एक कॉल आला. अनोळखी नंबरवरून तो आला होता.
मी फोन घेतला " हॅलो"
" आपण प्रल्हाद दुधाळ बोलताय का?"
" हो आपण कोण?"
" मी xxx मासिकाचे जुने अंक चाळत होतो त्यात तुम्ही लिहिलेली " ठेविले अनंते" ही कथा वाचली. छान लिहिली आहे."
" धन्यवाद." मी आभार मानले.
" मला सांगा, ही काल्पनिक कथा आहे की खरचं घडलेली आहे?"
" मी शाळेत असताना अशी घटना घडली आहे त्यामुळे ती सत्यकथाच आहे पण थोडाफार मसाला लावून व स्थळ व नावे बदलून ती लिहिली आहे ." मी.
" खूप छान उत्कंठावर्धक कथा आहे तुमची! शेवट तर एकदम कलाटणी देणारा आहे. तो किर्तनकार दरोडेखोरांना सामील म्हणजे खरचं अध्यात्माला काळीमाच की!"
" धन्यवाद, आपण आवर्जून प्रतिक्रिया कळवलीत,खूप आनंद झाला, मी खूप आभारी आहे आपला."
" छानच आहे कथा, बरं आता मला अजून एक सांगा, कथेच्या बाजूला तुम्ही फोटो छापला आहे तो तुम्ही कोठून घेतलाय?"
" कथेवर ना माझाच फोटो आहे की ?"
" तो नाही हो, तो दुसरा फोटो म्हणतोय मी!"
" तो किर्तनकाराचा का? तो मी नाही दिलेला,कथेला साजेसा म्हणून संपादकानी निवडला असेल तो, किंवा गूगलवरून घेतला असेल, का हो?"
" काही नाही, मी एक किर्तनकार आहे आणि काही महिन्यांपुर्वी माझा बालगंधर्वमधे किर्तनाचा कार्यक्रम झाला होता , त्या वेळचा माझा फोटो आहे तो! थोडा अस्पष्ट करून तो घेतलाय त्यामुळे इत्तराना समजणार नाही पण माझा फोटो मी ओळखारच ना !"
एकंदरीत मोठाच प्रॉब्लेम झाला होता.आता काहीतरी सारवासारव तर करायलाच हवी होती. मी थोडा दिलगिरीचा सुर लावला ...
" बाप रे, तो तुमचा फोटो आहे! तुम्ही हर्ट झाला असाल तर संपादकांच्या वतीने मी माफी मागतो, पण मला वाटते की त्यांचाही हेतू वाईट नसावा, कथेला पुरक म्हणून कीर्तनकाराचे एक चित्र एवढाच त्या फोटोला अर्थ आहे शिवाय त्या फोटोतला चेहरा एकदम अस्पष्ट आहे ."
" नाही ते ठिक आहे. दिलगीरी नको , माझा फोटो कितीही अस्पष्ट असला तरी मला ओळखता येणारच ना ! फोटो पाहून प्रथम मला वाटले की तुम्ही माझ्यावर लेख लिहिलाय,पण प्रत्यक्षात ही वेगळीच कथा निघाली! बाय द वे पुस्तक बिस्तक छापलय की नाही कथांच ?"
" दोन कविता संग्रह झालेत बघू भविष्यात कथासंग्रहही होईल!"
" तुम्हाला शुभेच्छा, बर झाल त्या निमित्ताने ओळख झाली, बाय द वे मी कीर्तनकार देव , सेव करून ठेवा नंबर"
" हो सर, धन्यवाद!"
यापुढे असा कुणाचा फोटो वापरायचा तर विचार करायला हवा !
तो माणूस चांगला होता म्हणून ठिक,नाही तर ....
..... प्रल्हाद दुधाळ.
आज सकाळी सकाळी मोबाईलवर एक कॉल आला. अनोळखी नंबरवरून तो आला होता.
मी फोन घेतला " हॅलो"
" आपण प्रल्हाद दुधाळ बोलताय का?"
" हो आपण कोण?"
" मी xxx मासिकाचे जुने अंक चाळत होतो त्यात तुम्ही लिहिलेली " ठेविले अनंते" ही कथा वाचली. छान लिहिली आहे."
" धन्यवाद." मी आभार मानले.
" मला सांगा, ही काल्पनिक कथा आहे की खरचं घडलेली आहे?"
" मी शाळेत असताना अशी घटना घडली आहे त्यामुळे ती सत्यकथाच आहे पण थोडाफार मसाला लावून व स्थळ व नावे बदलून ती लिहिली आहे ." मी.
" खूप छान उत्कंठावर्धक कथा आहे तुमची! शेवट तर एकदम कलाटणी देणारा आहे. तो किर्तनकार दरोडेखोरांना सामील म्हणजे खरचं अध्यात्माला काळीमाच की!"
" धन्यवाद, आपण आवर्जून प्रतिक्रिया कळवलीत,खूप आनंद झाला, मी खूप आभारी आहे आपला."
" छानच आहे कथा, बरं आता मला अजून एक सांगा, कथेच्या बाजूला तुम्ही फोटो छापला आहे तो तुम्ही कोठून घेतलाय?"
" कथेवर ना माझाच फोटो आहे की ?"
" तो नाही हो, तो दुसरा फोटो म्हणतोय मी!"
" तो किर्तनकाराचा का? तो मी नाही दिलेला,कथेला साजेसा म्हणून संपादकानी निवडला असेल तो, किंवा गूगलवरून घेतला असेल, का हो?"
" काही नाही, मी एक किर्तनकार आहे आणि काही महिन्यांपुर्वी माझा बालगंधर्वमधे किर्तनाचा कार्यक्रम झाला होता , त्या वेळचा माझा फोटो आहे तो! थोडा अस्पष्ट करून तो घेतलाय त्यामुळे इत्तराना समजणार नाही पण माझा फोटो मी ओळखारच ना !"
एकंदरीत मोठाच प्रॉब्लेम झाला होता.आता काहीतरी सारवासारव तर करायलाच हवी होती. मी थोडा दिलगिरीचा सुर लावला ...
" बाप रे, तो तुमचा फोटो आहे! तुम्ही हर्ट झाला असाल तर संपादकांच्या वतीने मी माफी मागतो, पण मला वाटते की त्यांचाही हेतू वाईट नसावा, कथेला पुरक म्हणून कीर्तनकाराचे एक चित्र एवढाच त्या फोटोला अर्थ आहे शिवाय त्या फोटोतला चेहरा एकदम अस्पष्ट आहे ."
" नाही ते ठिक आहे. दिलगीरी नको , माझा फोटो कितीही अस्पष्ट असला तरी मला ओळखता येणारच ना ! फोटो पाहून प्रथम मला वाटले की तुम्ही माझ्यावर लेख लिहिलाय,पण प्रत्यक्षात ही वेगळीच कथा निघाली! बाय द वे पुस्तक बिस्तक छापलय की नाही कथांच ?"
" दोन कविता संग्रह झालेत बघू भविष्यात कथासंग्रहही होईल!"
" तुम्हाला शुभेच्छा, बर झाल त्या निमित्ताने ओळख झाली, बाय द वे मी कीर्तनकार देव , सेव करून ठेवा नंबर"
" हो सर, धन्यवाद!"
यापुढे असा कुणाचा फोटो वापरायचा तर विचार करायला हवा !
तो माणूस चांगला होता म्हणून ठिक,नाही तर ....
..... प्रल्हाद दुधाळ.
No comments:
Post a Comment