कोल्हा आणि आंबट द्राक्षे....

कोल्हा आणि आंबट द्राक्षे....

काल एक मजाच झाली....
    मित्राबरोबर एका गुरुजींकडे गेलो होतो, तसे माझे त्यांच्याकडे काहीच काम नव्हते;पण मित्र म्हणाला ‘चल बरोबर’ म्हणून गेलो.
   या गुरुजीचा जन्मपत्रिक, वास्तुशास्र तसेच भविष्यशास्राचा बराच अभ्यास असावा.आत गुरूजींच्या केबिनमधे मित्र एकटाच गेला आणि मी बाहेर वेटिंगरूममधे बसून राहिलो.
  अर्ध्या तासात त्याचे काम झाले आणि तो मला बोलवायला बाहेर आला.आता तो मलाही आतमधे घेवून गेला, आत गेल्यावर मित्राने माझी गुरूजीबरोबर ओळख करून दिली.पुढे अर्धा तास आमच्या फलजोतिष,जन्मपत्रिका,वास्तुशास्र  अशा  गोष्टींवर गप्पा रंगल्या.मला या शास्रातले काहीच माहीत नसल्याने मी आपला ऐकायचे काम करत होतो. माझी नक्की जन्मतारीख वा जन्मवेळ मला माहीत नाही अर्थात त्यामुळे माझी कुंडलीही काढलेली नाही.पत्रिका न बघताच माझे लग्न झाले आहे आणि गेली बत्तीस वर्षे व्यवस्थितपणे संसार चालू आहे.मी एक उत्सुकता म्हणून गुरूजीना विचारले-
 “माझी जन्मपत्रिकाच नाही तर मग माझे भविष्य कसे बघता येईल?”
 गुरुजी म्हणाले “माझा त्या गोष्टीचा सखोल अभ्यास नाहीये, पण तरी मी तुमच्या हस्तरेषा वाचून थोडेफार तुमच्याबद्दल सांगू शकेल.”
"आलोच आहे तर घेवू हात दाखवून!",  असा विचार करून मी गुरूजींच्यासमोर माझा हात धरला.
माझा हात उलटा पालटा करून गुरूजींनी हाताचे बारीक निरीक्षण केले. माझ्याबरोबर आलेल्या मित्राला त्यांनी बाहेर बसायला सांगितले.
  माझ्याशी संबंधीत मिळत्याजुळत्या अशा अनेक गोष्टी गुरूजींनी सांगितल्या.मी खुश झालो.मग गुरूजींनी थोडा खाजगी स्वरात विचारले. “एक गोष्ट तुम्हाला विचारावी की नको हा प्रश्न पडलाय!”
“ बिनधास्त विचारा हो!”
“ मला एक सांगा तुम्हाला दुसऱ्याच कुणाशी लग्न करायचे होते का?”
“म्हणजे?”
“ म्हणजे आत्ता तुमचा संसार एकदम सुखाचा आहे त्याबद्दल मला मुळीच शंका नाही हो,पण तुमच्या हस्तरेषा बघून मला विचारायाचेय की हे लग्न ठरण्यापुर्वी तुमच्या मनात दुसरेच  कुणीतरी होते का?”
आता मात्र मी चांगलाच विचारात पडलो!  कुणाबद्दल आपण त्यावेळी विचार करत होतो बर ?
मी मनापासून आठवायचा प्रयत्न केला आणि एकदम मला एक नाही सात आठ नावे आठवली की, ज्यांच्याशी मला खर तर लग्न करायचं होत!
 पण काय करणार?
“ कोल्ह्याला द्राक्षं आंबट!”
गुरूजींनी नकळत माझ्या हाताची दुखरी नसचं पकडली होती की!
मी कसनुस हसत तिथून सरळ काढता पाय घेतला!
( थोडं खर थोडं खोट!)
...... प्रल्हाद दुधाळ.