बनवेगिरी.

बनवेगिरी.
     गोष्ट तशी जुनी आहे मी आणि सौभाग्यवती काही कामानिमित्त कोरेगाव पार्क भागात गेलो होतो.बाइकवरून चाललो असताना रस्त्याच्या कडेला उभे एक पन्नाशीचे गृहस्थ्य आणि एक स्री ( बहुदा त्याची बायको असावी ) त्यानी मला थांबायची खूण केली .मी गाडी बाजूला घेतली. पायजामा शर्ट टोपी असा त्या व्यक्तीचा पेहराव होता. गंध लावलेला होता. बायको नववारीत होती. हातात मध्यम आकाराची प्रवासी बैग खांद्याला लावलेली होती. मी प्रश्नार्थक नजरेने त्या दोघांकडे पाहीले.
"साहेब, माफ़ करा तुम्हाला त्रास देतोय.मला नांदेड ला जायचय, मुलाने पैसे दिले होते पण माझा खिसा कापला आणि सगळे पैसे गेले. वाटखर्चीला पैसे नाहीत. कृपा करून मला मदत करा"
माझ्या खिशातही फार पैसे नव्हते.पण मला त्यांची दया आली.अशा प्रसंगी मदत करणे हे आपले कर्तव्य आहे समजून मी खिशात असलेले होती नव्हती ती रक्कम काढली व त्या गृहस्थ्याला दिली. फार नव्हते पण तीनशे रुपयाच्या दरम्याने ती असावी.तोंडभरून आशीर्वाद देवून जोडपे समाधानाने पुढे गेले! आज आपण एका अड़चणीत असलेल्या गरजू माणसाला मदत केली याचे समाधान होते!
पंधराएक दिवस उलटले असतील मी पुणे स्टेशन परिसरात पायी चाललो होतो. अचानक एका जोडप्याने मला थांबवले.
याना कुठेतरी पाहीले आहे असे मला वाटत होते, आणि आठवले, हो ,तेच ते दोघे होते.
"साहेब सोलापूला जायचय, वाटखर्चाला पैसे नाहीत कृपा करून थोड़ी मदत करा ना."
त्या दोघांची ती बनावेगिरी लक्षात येताच संकटात असलेल्या माणसाला मदत केल्याची मागच्या वेळची भावना कुठल्या कुठे गेली्.
"काय बाबा, मागच्या वेळी नांदेड आता सोलापूर का?"
माझ्या तोंडचे ते वाक्य त्या दोघानी ऐकताच त्यांचा चेहरा पाहण्यासारखा झाला होता. ताबडतोब त्या दोघानी पोबारा केला!!!
.......प्रल्हाद दुधाळ
९४२३०१२०२०.