समजूत .
काल मुंबईवरून शिवनेरीने पुण्याला परत चाललो होतो. एकतर पाचची गाडी साडेपाचला लागली. दिवसभर भरपूर फिरणे झाले होते त्यामुळे गाडी सुरू झाली की मस्त ताणून द्यायची असे ठरवले होते. गाडीने सायन ओलाडले होते मी डोळे झाकून झोपेची आराधना सुरू केली.गाडीत एकदम शांतता होती. अचानक माझ्या मागच्या सीटवरील मॅडमचा जोरात बोलण्याचा आवाज आला त्या मोबाईलवरून कुणाशी तरी बोलत होत्या. मॅडमचा आवाज एवढा मोठा होता की ड्रायव्हर पासून ते अगदी शेवटच्या सीटपर्यंत त्या बोलत असलेला शब्द न शब्द सर्वाना ऐकू येत होता. माझे डोळे बंद होते पण कानावर नको म्हटले तरी सगळा संवाद ऐकू येत होता बहूदा त्या आपल्या मावशीबरोबर बोलत होत्या.
" हॅलो मावशी , हो आत्ताच निघाली गाडी ."
" हो आज बरी वाटली पप्पांची तब्बेत. मी डॉक्टरांशी बोलले "
जो संवाद चालला होता त्यावरून मॅडमचे पप्पा हॉस्पिटलमधे ॲडमिट होते आणि त्या नुकत्याच त्याना भेटून आल्या होत्या . दुसऱ्या बाजुकडील बोलणे जरी ऐकू येत नसले तरी मॅडमच्या बोलण्यावरून गाडीतल्या सर्व प्रवाशांना परिस्थिती कळत होती. त्या संवादात मला ऐकू आलेली काही वाक्ये ...
" हो छान जेवले ते . तीन चपात्या खाल्ल्या त्यांनी आज ! ते स्वत:च म्हणाले मला आता माझ्या पायावर उभे रहायचय ."
" नाही ग डॉक्टर म्हणतात, लगेच पाय कट नको करायला. आधी वाटत होत गॅंगरीन असाव, जखमही चांगली बोट जाईल एवढी आहे म्हणाले .पण बघू अजून आठ दिवस मग ठरवू म्हणाले डॉक्टर !"
" हो ना, खुपच दुर्लक्ष केल त्यांनी स्वत:कडे, एवढी शुगर वाढत चालली होती. पथ्यपाणी मुळी पाळतच नव्हते. आज म्हटले मी आता काळजी घेईन . कालपर्यंत फक्त एकच चपाती खायचे आज त्यांनी तीन चपात्या खाल्ल्या. डाळींबही सोलून मागीतले . खरच पॉजिटीव विचार करायला लागलेत"
" हो आपण प्रार्थना करू महाराजांकडे आपल्या पायावर उभे राहूदे त्यांना!"
" हो ना ,मलाही आतुन वाटतय ते उठतील या दुखण्यातून !"
" हो , तू ही भेटून ये आनंद होईल पप्पाना ."
मॅडमच्या बोलण्यातुन सर्व कथानक लक्षात आले होते. मावशींचा फोन झाल्यावर त्यानी मामाला फोन केलापुन्हा तेच बोलणे तोच दिलाशाचा स्वर ,स्वत:ची समजूत घालत बोलणे. समोरून मिळालेल्या धीराच्या शब्दाने अजून धीराने घेणे.
मॅडम एकापाठोपाठ एक अशा सर्व नातेवाईकांना फोन करून तेच तेच सांगत होत्या. त्याना वाटत असलेला आशावाद पुन्हा पुन्हा गिरवून अधोरेखित करत होत्या ! पुण्यात कोथरूडला पोहोचेपर्यंत त्या अखंड फोनवर अनेकाना तेच तेच सांगत होत्या. मला असे वाटले की त्या स्वत:लाच समजावत होत्या!
त्या कोथरूडला उतरल्या.
मी डोळे न उघडताच प्रार्थना केली ...
" देवा , मॅडमचा आशावाद प्रत्यक्षात येवू दे ,त्यांच्या पप्पाना बरे वाटू दे !"
....... प्रल्हाद दुधाळ.
काल मुंबईवरून शिवनेरीने पुण्याला परत चाललो होतो. एकतर पाचची गाडी साडेपाचला लागली. दिवसभर भरपूर फिरणे झाले होते त्यामुळे गाडी सुरू झाली की मस्त ताणून द्यायची असे ठरवले होते. गाडीने सायन ओलाडले होते मी डोळे झाकून झोपेची आराधना सुरू केली.गाडीत एकदम शांतता होती. अचानक माझ्या मागच्या सीटवरील मॅडमचा जोरात बोलण्याचा आवाज आला त्या मोबाईलवरून कुणाशी तरी बोलत होत्या. मॅडमचा आवाज एवढा मोठा होता की ड्रायव्हर पासून ते अगदी शेवटच्या सीटपर्यंत त्या बोलत असलेला शब्द न शब्द सर्वाना ऐकू येत होता. माझे डोळे बंद होते पण कानावर नको म्हटले तरी सगळा संवाद ऐकू येत होता बहूदा त्या आपल्या मावशीबरोबर बोलत होत्या.
" हॅलो मावशी , हो आत्ताच निघाली गाडी ."
" हो आज बरी वाटली पप्पांची तब्बेत. मी डॉक्टरांशी बोलले "
जो संवाद चालला होता त्यावरून मॅडमचे पप्पा हॉस्पिटलमधे ॲडमिट होते आणि त्या नुकत्याच त्याना भेटून आल्या होत्या . दुसऱ्या बाजुकडील बोलणे जरी ऐकू येत नसले तरी मॅडमच्या बोलण्यावरून गाडीतल्या सर्व प्रवाशांना परिस्थिती कळत होती. त्या संवादात मला ऐकू आलेली काही वाक्ये ...
" हो छान जेवले ते . तीन चपात्या खाल्ल्या त्यांनी आज ! ते स्वत:च म्हणाले मला आता माझ्या पायावर उभे रहायचय ."
" नाही ग डॉक्टर म्हणतात, लगेच पाय कट नको करायला. आधी वाटत होत गॅंगरीन असाव, जखमही चांगली बोट जाईल एवढी आहे म्हणाले .पण बघू अजून आठ दिवस मग ठरवू म्हणाले डॉक्टर !"
" हो ना, खुपच दुर्लक्ष केल त्यांनी स्वत:कडे, एवढी शुगर वाढत चालली होती. पथ्यपाणी मुळी पाळतच नव्हते. आज म्हटले मी आता काळजी घेईन . कालपर्यंत फक्त एकच चपाती खायचे आज त्यांनी तीन चपात्या खाल्ल्या. डाळींबही सोलून मागीतले . खरच पॉजिटीव विचार करायला लागलेत"
" हो आपण प्रार्थना करू महाराजांकडे आपल्या पायावर उभे राहूदे त्यांना!"
" हो ना ,मलाही आतुन वाटतय ते उठतील या दुखण्यातून !"
" हो , तू ही भेटून ये आनंद होईल पप्पाना ."
मॅडमच्या बोलण्यातुन सर्व कथानक लक्षात आले होते. मावशींचा फोन झाल्यावर त्यानी मामाला फोन केलापुन्हा तेच बोलणे तोच दिलाशाचा स्वर ,स्वत:ची समजूत घालत बोलणे. समोरून मिळालेल्या धीराच्या शब्दाने अजून धीराने घेणे.
मॅडम एकापाठोपाठ एक अशा सर्व नातेवाईकांना फोन करून तेच तेच सांगत होत्या. त्याना वाटत असलेला आशावाद पुन्हा पुन्हा गिरवून अधोरेखित करत होत्या ! पुण्यात कोथरूडला पोहोचेपर्यंत त्या अखंड फोनवर अनेकाना तेच तेच सांगत होत्या. मला असे वाटले की त्या स्वत:लाच समजावत होत्या!
त्या कोथरूडला उतरल्या.
मी डोळे न उघडताच प्रार्थना केली ...
" देवा , मॅडमचा आशावाद प्रत्यक्षात येवू दे ,त्यांच्या पप्पाना बरे वाटू दे !"
....... प्रल्हाद दुधाळ.
No comments:
Post a Comment