Monday, June 14, 2010

फुका मेला!

फुका मेला!
नाही कुणास आता चिंता,
तो कोण आला कोण गेला!
मस्तीत जगतो मी माझ्या,
रिचवतो पेल्यांवर पेला!
सजविले जगणे माझे,
आनंदाचा मुक्त हा ठेला!
हसते कोण रडे कोण,
म्हणती कोण फुका मेला!
प्रल्हाद दुधाळ.

बहाणे.

बहाणे.

जिंकले जेंव्हा लढाई,गळा पडले हार होते!
झेलण्यास शब्द तयांचे,हुजरे हजार होते!

पोटासाठी या करती अनेक चो-या लबाड्या,
ठेवणारे उपाशी तयांना, खरे गुन्हेगार होते!

मायभूमी साठी आपल्या सांडले रक्त जयांनी,
स्वातंत्र्यानंतर ठरले ते,झाले वेडे ठार होते!

उभारले अडथळे लाखो,उभी संकटे समोर ती,
ना घाबरता मानले त्या संकटांना यार होते!

मी वेळ द्यावी, तू ती न पाळावी,झाले कायमचे,
टाळण्यास मला शोधले,कित्त्त्येक बहाणे होते!

प्रल्हाद दुधाळ.

बहाणे.

बहाणे.

जिंकले जेंव्हा लढाई,गळा पडले हार होते!
झेलण्यास शब्द तयांचे,हुजरे हजार होते!

पोटासाठी या करती अनेक चो-या लबाड्या,
ठेवणारे उपाशी तयांना, खरे गुन्हेगार होते!

मायभूमी साठी आपल्या सांडले रक्त जयांनी,
स्वातंत्र्यानंतर ठरले ते,झाले वेडे ठार होते!

उभारले अडथळे लाखो,उभी संकटे समोर ती,
ना घाबरता मानले त्या संकटांना यार होते!

मी वेळ द्यावी, तू ती न पाळावी,झाले कायमचे,
टाळण्यास मला शोधले,कित्त्त्येक बहाणे होते!

प्रल्हाद दुधाळ.

भगवंत.

भगवंत.

जगात माझ्या या, ना धर्म जात वा पंथ होता!
भेटला सह्रदय खरा तोच महंत होता!

रोज मिळे ठोकर नवी,लढाई नवी तेथे,
लागलेली ठेच अनुभवांचा नवा संच होता!

नव्ह्तेच समाधान भरल्या जरी तिजो-या,
कसला श्रीमंत तो,दरिद्री मनाचा रंक होता!

जपले जयांना असे की तळहाताचे फोड,
स्वकियांनीच त्या मारला विखारी डंख होता!

न मंदीरात गेलो ना हाताळली जपमाळ,
दगडात नाही, माणसात भगवंत होता!

प्रल्हाद दुधाळ.

भाकित!

भाकित!
ना भेटतात चेहरे भावणारे आता!
ना उरले जगी देव पावणारे आता!

थोडासा काय पाय वाकडा पड्ला,
टपलेत हिंस्र पशु चावणारे आता!

गोंगाट माथेफिरूंचा वाढला येथे,
स्तब्ध झाले पाय नाचणारे आता!

ढळला समतोल या वसुंधरेचा,
उभे संकट हे घोंगावणारे आता!

प्रल्हाद दुधाळ.

Wednesday, June 9, 2010

विनवणी.

विनवणी.
हे तुझे अशावेळी,
दर्शन सकाळी सकाळी!
जागविण्यास कोणी,
गायली ही भुपाळी!
तुझ्या आर्त हाका,
कोमेजली ग आशा!
कशास बोलते ती,
पुनर्जन्माची भाषा!
ठाऊक कुणा नाही,
कसे पल्याड्चे गाव!
सखये आताच लाऊ,
तुझ्यासमोर मम नाव!
प्रल्हाद दुधाळ

विसर.

विसर.

पाने इतिहासाची पुन्हा पुन्हा चाळू नको!
नयनातले अश्रू फुका,असे ढाळू नको!

घातली शपथ ओली,सुटली म्हण आता,
विसर दिली वचने,आता ती पाळू नको!

नकळत कधी जर ती आठवण आली,
जीव कुणासाठी उगा,असा हा जाळू नको!

कुणासाठी येथे कधी,हा थांबला न काळ,
जग मस्तीमधे एक क्षणही टाळू नको!

फेकुन दे शिळी, जुनी मुठीमधली फुले,
गजरा कुंतलावरी आता, त्याचा माळू नको!

प्रल्हाद दुधाळ.