विनाकारण...
सगळं सुरळीत चालू असताना अचानक एखाद्या दिवशी सकाळी उठल्यापासूनच उदास उदास वाटायला लागतं, काही म्हणजे काही करावंसं वाटत नाही...
अगदी दैनंदिनीतल्या ब्रश, अंघोळ, ब्रेकफास्ट अशा रुटीनच्या गोष्टींसाठीही अंगात उत्साह नसतो.. .
खरं तर उदास होण्यासारखं एवढ्यात काही घडलेलं नसतं, समोर ताणतणाव देणारे काही प्रश्नही नसतात....
मागच्या दोन तीन दिवसात आहार विहारात काही बदल झाले होते का, कुणा नकारात्मक विचाराच्या व्यक्तीशी संपर्क आला होता का अशा गोष्टीही तपासून बघितल्या जातात, तर तसंही काही कारण सापडत नाही...
या निरुत्साही उदासीच्या मागे नक्की काय कारण आहे हे शोधूनही सापडत नाही.
झोपून राहावं म्हटलं तर तेही नको वाटतं, निवांत बसून टीव्हीवर काही हलकफुलकं बघायचा प्रयत्न करून बघितला तर नेहमी खळाळून हसवणारा कार्यक्रमही निरस वाटायला लागतो.
कुठं तरी वाचलेलं असतं की बिघडलेला मूड बदलण्यात आवडतं संगीत ऐकल्याने मदत होते. लगेच तोही प्रयोग करून बघितला जातो. अरुण दाते, सुधीर फडके, रफी, मुकेश, जगजीत सगळ्यांची गाणी शोधून शोधून ऐकली;तरी मरगळ होती तिथेच!
यू ट्यूब वर रिलॅक्सिंग ट्रॅक लाऊन डोळे मिटून ध्यानमुद्रेत जाऊनही कधी नव्हे ते सगळं बकवास आहे असा फील येऊ लागतो.
फेसबुक, व्हाट्सअप, टिकटॉकवर जाऊनही काहीच फायदा नाही.
नक्की आपलं काय बिनसलंय? काय खुपतंय? कसला आणि कुणाचा त्रास होतोय? 'सहन होत नाही आणि सांगताही येत नाही' अशा अवस्थेत का गेलो आहोत आपण?मानसशास्रात आणि अध्यात्मात मन अस्वस्थ असल्यावर करायचे सगळे प्रयोग कित्येक वेळा वाचलेत, त्यातले सगळे उपाय करून बघितले तरी ही उदासी काही संपेना तेव्हा 'आपल्याला काही आजार तर झाला नाही ना?' अशी शंका येते; पण सध्याच्या परिस्थितीत डॉक्टरकडे जाणही धोक्याचं! उगा नैराश्य वाढणार!
पुन्हा एकदा सगळ्या गोष्टींचा विचार करून या उदासीचं कारण आपणच शोधावं असं वाटायला लागतं.
घरात उगाचंच चकरा मारता मारता विचारचक्र फिरत असतं.
आपण अचानक आरशासमोर जाऊन उभं राहतो आणि स्वतःकडे नजर जाते....
"अरे क्या हालत बना रखी है खुदकी?"
अस्ताव्यस्त वाढलेले केस, खुरटलेली दाढी, गेला एक महिना तोच अवतार, दोन बर्मुडा आणि दोन टी शर्ट आलटून पालटून!.
गेली चाळीस वर्षे महिन्याच्या महिन्याला सलूनमधे जाऊन केस एकदम शिस्तीत राखणारा तू, दररोज क्लीन शेव्ह करून दिवसाला कडक इस्त्रीचे कपडे बदलणारा तू, अगदी सोसायटीच्या गेटवर जायचे असले तरी तोंडावर फेसपावडरचा हात फिरवून, कपड्यावर आवडत्या परफ्युमचा फवारणी करणारा तू, आज काय अवतार झालाय तुझा?
कुठे गेला तो टिपटॉप अवतार?
या उदासीचं कारण हे आहे तर !
आपण झटकन कामाला लागतो, सेल्फ सर्वीस करून केसांना शेप देतो, गुळगुळीत दाढी करून गुणगुणत मस्त बाथ घेतो, वार्डरोबमधून बऱ्याच दिवसांनी आवडता फॉर्मल पिंक शर्ट अंगावर घालतो, परफ्युमचा मस्त सुगंध दरवळतो.इनशर्ट करून शूज घालतो, शीळ घालत डोळे ऑफिस बॅग शोधू लागतात...
इतका वेळ आपल्या हालचाली शांतपणे न्याहाळणारी बायको समोर येते आणि सांगते...
" महाशय कुठे निघालात, लॉकडाऊन संपलेला नाही अजून!" आपण भानावर येतो...
पण; आता उदासी कुठल्या कुठं पळालेली असते, आपण मोबाईल हातात घेऊन कुबेरवरचे बोलके व्हा मधले व्हिडीओ बघण्यात रंगून जातो....
©प्रल्हाद दुधाळ पुणे.
26.4.2020
सगळं सुरळीत चालू असताना अचानक एखाद्या दिवशी सकाळी उठल्यापासूनच उदास उदास वाटायला लागतं, काही म्हणजे काही करावंसं वाटत नाही...
अगदी दैनंदिनीतल्या ब्रश, अंघोळ, ब्रेकफास्ट अशा रुटीनच्या गोष्टींसाठीही अंगात उत्साह नसतो.. .
खरं तर उदास होण्यासारखं एवढ्यात काही घडलेलं नसतं, समोर ताणतणाव देणारे काही प्रश्नही नसतात....
मागच्या दोन तीन दिवसात आहार विहारात काही बदल झाले होते का, कुणा नकारात्मक विचाराच्या व्यक्तीशी संपर्क आला होता का अशा गोष्टीही तपासून बघितल्या जातात, तर तसंही काही कारण सापडत नाही...
या निरुत्साही उदासीच्या मागे नक्की काय कारण आहे हे शोधूनही सापडत नाही.
झोपून राहावं म्हटलं तर तेही नको वाटतं, निवांत बसून टीव्हीवर काही हलकफुलकं बघायचा प्रयत्न करून बघितला तर नेहमी खळाळून हसवणारा कार्यक्रमही निरस वाटायला लागतो.
कुठं तरी वाचलेलं असतं की बिघडलेला मूड बदलण्यात आवडतं संगीत ऐकल्याने मदत होते. लगेच तोही प्रयोग करून बघितला जातो. अरुण दाते, सुधीर फडके, रफी, मुकेश, जगजीत सगळ्यांची गाणी शोधून शोधून ऐकली;तरी मरगळ होती तिथेच!
यू ट्यूब वर रिलॅक्सिंग ट्रॅक लाऊन डोळे मिटून ध्यानमुद्रेत जाऊनही कधी नव्हे ते सगळं बकवास आहे असा फील येऊ लागतो.
फेसबुक, व्हाट्सअप, टिकटॉकवर जाऊनही काहीच फायदा नाही.
नक्की आपलं काय बिनसलंय? काय खुपतंय? कसला आणि कुणाचा त्रास होतोय? 'सहन होत नाही आणि सांगताही येत नाही' अशा अवस्थेत का गेलो आहोत आपण?मानसशास्रात आणि अध्यात्मात मन अस्वस्थ असल्यावर करायचे सगळे प्रयोग कित्येक वेळा वाचलेत, त्यातले सगळे उपाय करून बघितले तरी ही उदासी काही संपेना तेव्हा 'आपल्याला काही आजार तर झाला नाही ना?' अशी शंका येते; पण सध्याच्या परिस्थितीत डॉक्टरकडे जाणही धोक्याचं! उगा नैराश्य वाढणार!
पुन्हा एकदा सगळ्या गोष्टींचा विचार करून या उदासीचं कारण आपणच शोधावं असं वाटायला लागतं.
घरात उगाचंच चकरा मारता मारता विचारचक्र फिरत असतं.
आपण अचानक आरशासमोर जाऊन उभं राहतो आणि स्वतःकडे नजर जाते....
"अरे क्या हालत बना रखी है खुदकी?"
अस्ताव्यस्त वाढलेले केस, खुरटलेली दाढी, गेला एक महिना तोच अवतार, दोन बर्मुडा आणि दोन टी शर्ट आलटून पालटून!.
गेली चाळीस वर्षे महिन्याच्या महिन्याला सलूनमधे जाऊन केस एकदम शिस्तीत राखणारा तू, दररोज क्लीन शेव्ह करून दिवसाला कडक इस्त्रीचे कपडे बदलणारा तू, अगदी सोसायटीच्या गेटवर जायचे असले तरी तोंडावर फेसपावडरचा हात फिरवून, कपड्यावर आवडत्या परफ्युमचा फवारणी करणारा तू, आज काय अवतार झालाय तुझा?
कुठे गेला तो टिपटॉप अवतार?
या उदासीचं कारण हे आहे तर !
आपण झटकन कामाला लागतो, सेल्फ सर्वीस करून केसांना शेप देतो, गुळगुळीत दाढी करून गुणगुणत मस्त बाथ घेतो, वार्डरोबमधून बऱ्याच दिवसांनी आवडता फॉर्मल पिंक शर्ट अंगावर घालतो, परफ्युमचा मस्त सुगंध दरवळतो.इनशर्ट करून शूज घालतो, शीळ घालत डोळे ऑफिस बॅग शोधू लागतात...
इतका वेळ आपल्या हालचाली शांतपणे न्याहाळणारी बायको समोर येते आणि सांगते...
" महाशय कुठे निघालात, लॉकडाऊन संपलेला नाही अजून!" आपण भानावर येतो...
पण; आता उदासी कुठल्या कुठं पळालेली असते, आपण मोबाईल हातात घेऊन कुबेरवरचे बोलके व्हा मधले व्हिडीओ बघण्यात रंगून जातो....
©प्रल्हाद दुधाळ पुणे.
26.4.2020
No comments:
Post a Comment